- Ja nie chciaaałaaam pooołknąć teeej moooneeetyyyy! - zawołała Haneczka przeraźliwie. Jako że był to któryś z kolei taki ton w ciągu kilkudziesięciu minut, przewróciłam oczami, westchnęłam i z porozumiewawczym uśmiechem popatrzyłam na męża.

Pancerz, który matka idealna nakłada na siebie w dniu ślubowania, że nigdy przenigdy, w miarę dorastania dziecka zaczyna ciążyć coraz bardziej. A im bardziej ciasny i cięższy ten codzienny gorset, tym bardziej prawda chce się z niego wyzwolić.

Odkąd przenieśliśmy się na Podlasie, czujemy się trochę jakbyśmy trafili do kulinarnego raju. Mój Tata w każdy piątek skoro świt idzie na mały targ, na który rolnik przywozi ze swojej wsi własnej roboty ser, twaróg, chleb pieczony na liściu chrzanu i jajka. Właśnie dlatego w niedzielę na śniadanie zwykle jemy serniczki.

Hania badała tę naszą pozorną akceptację. Rozciągała ją do granic wytrzymałości - Głupi Wojtek! - dodała patrząc nam w oczy. - Kochanie, to mogłoby być dla niego nieprzyjemne – powiedział mąż. - Nie! Powiem mu, że go nie lubię i że jest głupi! Hahaha! Głupi Wojtuch!